سوره مبارکه نباء

یا انیس القلوب...

طبق تدبیرربوبی ورحمانیت خدا،نظام هستی براین نهادینه شده که برای هر خلق،منفعت واثری جعل شود وبستر و زمینه ی رسیدن به این کارکرد به طوربالقوه دروجودآنها قرارداده شود وازآنجا که انسان هم تافته ی جدا بافته ازنظام آفرینش نیست بسترلازم جهت قیام برای خلیفه الله شدن دراو قرار داده شده است.(إنی جاعل فی ألارض خلیفه)

فطرت و وجود انسان به سان زمینی مرغوب برای بهره برداری است که اگر انسان خود را درمعرض حقایق جاری نازل شده درعالم قرار بدهد (وأنزلنا من المعصرات ماء ثجاجا)براساس ظرفیت وجودی خود از آنها اثرمی پذیرد و زمین وجودش را به جنتی ابدی تبدیل می کند و در صورتی که بر خلاف این حقایق عمل کند (تکذیب آیات و طغیان) نعمت زمین وجودش را ازدست داده (مرصاد)وبه شوره زاری که توان رشد و پویایی ندارد،تبدیل می کندوآیات نور که باعث رشد می شوند در او باعث افزایش هر چه بیشتر عذاب می شود.

گزاره های سوره نبأ

یا انیس القلوب...

سوره مبارکه نبأ،سوره ای مکی است و فضای سوره با بیان آیات تکوینی و اثر و کارکرد آنها(جعل ارض مهادا...)سعی در نشان دادن نبأعظیم(وقوع معاد)دارد.وانسان با تفکر حول این محور و تعمیم این اصل  که هر چیزی در این عالم برای مقصدی خلق شده است (وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاء وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا بَاطِلًا) به این نتیجه می رسد که برای انسان نیزغایتی در نظر گرفته شده است.

اعمال تا زمانی که به مرحله بروز نرسیده اند در اختیار هستند ولی وقتی بارز می شوند انسان در گرو و تحت اثر آنهاست.گاهی نمود این آثار تلخ و بد است و انسان برای رهایی و آزادی از آن خواهان رجوع به مرتبه آغازین خلقت یعنی لم یکن شی مذکورا(تراب)به دور از هر اثر است.

خدایی که رب آسمان ها و زمین است قوانینی را در خلقت جاری ساخته است که بر اساس آن برای هر خلقی کارکرد و اثری جعل شده است و تا به قیامت جریان داشته وتخلف ناپذیر است ولی هرفردبه اندازه ی ظرفیت و ظرف وجودی خود از آن بهره مند می شود.