گزاره های سوره نبأ
یا انیس القلوب...
سوره مبارکه نبأ،سوره ای مکی است و فضای سوره با بیان آیات تکوینی و اثر و کارکرد آنها(جعل ارض مهادا...)سعی در نشان دادن نبأعظیم(وقوع معاد)دارد.وانسان با تفکر حول این محور و تعمیم این اصل که هر چیزی در این عالم برای مقصدی خلق شده است (وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاء وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا بَاطِلًا) به این نتیجه می رسد که برای انسان نیزغایتی در نظر گرفته شده است.
اعمال تا زمانی که به مرحله بروز نرسیده اند در اختیار هستند ولی وقتی بارز می شوند انسان در گرو و تحت اثر آنهاست.گاهی نمود این آثار تلخ و بد است و انسان برای رهایی و آزادی از آن خواهان رجوع به مرتبه آغازین خلقت یعنی لم یکن شی مذکورا(تراب)به دور از هر اثر است.
خدایی که رب آسمان ها و زمین است قوانینی را در خلقت جاری ساخته است که بر اساس آن برای هر خلقی کارکرد و اثری جعل شده است و تا به قیامت جریان داشته وتخلف ناپذیر است ولی هرفردبه اندازه ی ظرفیت و ظرف وجودی خود از آن بهره مند می شود.
